تو سیاهی شب، تک و تنها بودم
خیس و بارون زده، پُر سرما بودم
شب ستاره نداشت، آسمون می لرزید
و گل مهتاب حس شب رو فهمید
گل مهتاب، منو تو آسمونت راه دادی
به من جای ستاره، ماه دادی
خیال خیس این شب های بارونی
گل مهتاب، چجوری قدر دنیاتو بدونم
نخونم واسه تو از چی بخونم
تو درمونی و درد تو بجونم
ایستاده به افتخار تو دست میزنم
قید هر چی بود و هست ، میزنم
رفیق، رفیق ترانه هام
با تمام وجودم فریاد میزنم
گل مهتاب
