دو زﻟﻔﺎﻧﺖ ﺑﻮد ﺗﺎر رﺑﺎﺑﻢ
ﭼﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻰ ازﻳﻦ ﺣﺎل ﺧﺮاﺑﻢ
ﺗﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻮ ﺳﺮ ﻳﺎری ﻧﺪاری
ﭼﺮا ﻫﺮ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﻮ آﻳﻰ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﻢ
ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻰ ﺟﻤﻠﻪ ی ﻓﺼﻠﺎ ﺑﻬﺎره
دﻟﻢ ﻣﻴﺘﺎزه رو اﺳﺐ ﺳﻮاره
دﻟﻢ اﻳﻦ ﻣﺴﺖ ﺑﻰ ﭘﺮوا ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ
دﻣﺎر از ﻫﻤﻪ ﻏﻢ ﻫﺎ درره
ﻧﺒﺎﺷﻰ دل ﻛﺒﺎﺑﻪ ﭘﺮه رﻧﺞ و ﻋﺬاﺑﻪ
دل دﻳﻮوﻧﻪ ی ﻣﻦ ﺧﺮاب اﻧﺪر ﺧﺮاﺑﻪ
